Spotykasz się ze znajomymi na oglądanie filmu.

Wybierają oni tematykę emocjonalną. Zaczynacie sens filmowy i dochodzi do momentu, który powoduje w tobie poruszenie. Masz zwyczajnie ochotę się popłakać. Rozglądasz się na boki i widzisz, że nikt z pozostałych osób nie jest wzruszony, u nikogo nie widać łez spływających po policzkach, tylko u ciebie. Zaczynasz czuć się nieswojo więc zmieniasz skupienie swoich myśli aby nie wybuchnąć lamentem. Dlaczego tak się dzieje, że wstydzisz się swojego wzruszenia i nie chcesz pokazywać go przed ludźmi? Zastanawiałeś się nad tym?

Aby odpowiedzieć na to pytanie musimy wrócić się do minionych lat. Do momentu, w którym byłeś małym dzieckiem, a twoi rodzice komentowali twoje bieżące zachowania. Zauważcie tendencje, że dosyć często spotykamy się z brakiem emocjonalności wśród mężczyzn, dużo większym niż u kobiet. Obserwując otaczających mnie młodych rodziców często słyszę takie komunikaty skierowane do swojego małego dziecka:

Czemu płaczesz?

Nie płacz!

Przestań płakać!

Często dochodzą także komentarze dotykające chłopców, które wskazują na to, że płacz jest przejawem słabości. Będąc mężczyzną musimy być przecież waleczni. Nie możemy pozwolić sobie na pokazanie drugiego oblicza czyli emocjonalności. Nie tacy są prawdziwi mężczyźni. Cóż za brednie. Prawdziwy mężczyzna…

Jest silny

Jest twardy

Jest męski i odważny

Czy jakakolwiek z tych cech wyklucza się z wrażliwością?

Każdy człowiek powinien być wrażliwy ponieważ dzięki temu otwiera się na innych ludzi. Zatem dlaczego nie pozwalamy naszym dzieciom płakać? Co w tym złego, że wyrażają swoje emocje w naturalny sposób?

Płacz dla dziecka jest wskazany ponieważ powoduje rozładowanie emocjonalne nie prowadzące do agresji. Poprzez zakaz wykonywania tej czynności tłumimy emocje naszego dziecka wewnątrz i zostają one w nim poprzez brak odreagowania.

Przestajemy emocjonalnie podchodzić do otaczającego nas świata, wszystko staje się neutralne, a my sami zmieniamy się w ludzi obojętnych.

Obojętnych na krzywdę drugiej osoby.

Obojętnych na smutek drugiej osoby.

Obojętnych na szczęście drugiej osoby.

Chciałbyś potrafić się wzruszyć bez skrępowania?

Włącz film, który jest dla ciebie ciężki do oglądania. Obejrzyj go samemu i wczuj się w jego treść i przekaz. Postaraj się popłakać. Płacz tak, aby łzy spływały po twoich policzkach i nie wstydź, ani nie bój się tego zjawiska. Płacz jest czymś niesamowitym. Pokochajmy płakać i nauczmy się robić to wspólnie.

Na początku zacznij od samego siebie, później pokaż łzy przy twoim dziecku. Pokaż mu to, że nie wstydzisz się otworzyć na niego emocjonalnie. Ułatw mu jego przyszłe życie i pokaż, że nie powinniśmy się wstydzić żadnych emocji, nawet tych najbardziej odsłaniających nasze wnętrze.