Trzeci rok życia to kluczowy moment dla każdego z nas.

W naszym mózgu znajduje się struktura odpowiedzialna za pamięć czyli hipokamp. Dopiero w 3 roku naszego życia struktura ta zostaje wytworzona.

Co się zatem dzieje?

Zaczynamy pamiętać!

W wieku 7 lat każdy z nas ma już wykształcony hipokamp, co oznacza, że nasza pamięć nie zawodzi. Wszyscy możemy dokładnie przywołać nasze ówczesne lata życia i właśnie o to chciałabym Cię poprosić. Wróć pamięcią do czasów pierwszej, drugiej i trzeciej klasy podstawowej.

Co pamiętasz z tego fragmentu życia?

Jakie emocje Ci towarzyszą myśląc o pierwszym zetknięciem ze szkołą?

Jeśli jesteś w stanie, to przypomnij sobie dokładnie swoje relację w tym okresie z rówieśnikami?

Czy były one wartościowe?

Czy miałeś łatwość z nawiązywaniem relacji z kolegami i koleżankami?

Czy czułeś się wtedy swobodnie?

Już tłumaczę skąd takie pytania:

Według badań nawiązywanie znajomość w przedziale wiekowym między 7 a 12 rokiem życia przekłada się na satysfakcję z życia w wieku dorosłym.

Ciekawe, prawda?

STOSUNEK DZIECKA SAMEGO DO SIEBIE czyli KIM JA JESTEM?

Na etapie dorastania dzieciaki zaczynają zmieniać stosunek do słowa „Ja”. Pojęcie to coraz rzadziej dotyczy zewnętrznych cech, a zaczyna skupiać się na trwałych, rozwijających się wartościach wewnętrznych. Bardzo ciekawy przykład obrazujący zmiany myślenia dzieci względem siebie:

Starsze dzieci zaczynają skupiać się na osobach innych w swoim otoczeniu, zwracają uwagę na kompetencję i umiejętności rówieśników. Zaczynają porównywać się do innych i w ten sposób mierzyć własne umiejętności. Bardzo podobne przemiany zachodzą przy procesie opisywania innych ludzi.

Młodsze dziecko zwróci uwagę na wygląd opisywanej osoby, miejsce zamieszkania.

Starsze dzieci, w granicach 7-8 lat zaczynają zwracać uwagę na zupełnie inne aspekty. Swoje opisy coraz częściej koncentrują się na wewnętrznych cechach i wartościach innych ludzi.

Przyjrzyjmy się bliżej temu, jak zmiana myślenia dziecka wpływa na ich relację.

RELACJE Z RÓWIEŚNIKAMI

Czas spędzony w rówieśnikami jest ważny z tego względu, że jest go najwięcej na tym etapie życia dziecka. Buduje się wtedy status socjometryczny czyli jakość kontaktów z rówieśnikami, nawiązywane przyjaźnie i pozycja w grupie. Satysfakcjonujące życie człowieka dorosłego w pracy, w rodzinie, w życiu towarzyskim zależy w dużym stopniu od tego, jak wyglądały jego relacje w z rówieśnikami w dzieciństwie. Opinia, która kształtuje się wśród rówieśników jest bardzo ważna bo wpływa na kształtującą się samoocenę dziecka. Rówieśnicy dokonują podziału na kryteria sukcesu i klęski. Coraz większy wpływ znajomych na podjęte decyzje, prezentowane postawy, upodobania i zainteresowania.

RELACJE Z RODZICAMI CZYLI ETAP UNIEZALEŻNIENIA SIĘ OD NICH

Pójście do szkoły wiąże się z poluzowaniem więzów między dzieckiem, a rodzicami. Na tym etapie zaczyna się rozwój samodzielności, która prowadzi do powolnego dostosowywania się do przyjęcia kolejnej roli. Dzieciaki oddalają się emocjonalnie od swoich rodziców, nie uzewnętrzniają swoich uczuć pomimo ogromnej miłości względem nich. Początek dostrzegania u siebie indywidualnych cech. Poglądy przekazywane przez rodziców dotyczące tego, co jest dobre, a co złe, są na tyle silne, że dziecko przyjmuje i identyfikuje je jako własne. Dzieci ukazują dużą potrzeba traktowania ich „na poważnie”, jako osoby odpowiedzialne. Poczucie własnej wartości kreuje się u dzieci poprzez ocenę matki i ojca.

Rodzice są traktowani jako „bezpieczna baza” dla swoich dzieci mimo, iż one same o tym nie powiedzą. Przez potrzebę uniezależnienia się od rodziców, dzieci coraz częściej zwracają się do osób dorosłych spoza kręgu rodziny. Zaczynają od nich przejmować wiedzę i poglądy.

Takimi osobami mogą być chociażby nauczyciele w szkole. Na tym etapie dziecko jest bardziej skłonne uwierzyć nauczycielowi niżeli rodzicom. Jednym wyjątkiem są sytuacje stresowe, kiedy dziecko potrzebuje wsparcia i zwraca się wtedy o pomoc do rodziców.

…

RELACJE Z NAUCZYCIELAMI

Nauczyciel w wieku szkolnym jest jedną z najważniejszych osób dla dziecka.

Dziecko w tym okresie poszukuje odpowiedzi na pytania:

Czy jestem użyteczny?

Czy potrafię jakieś rzeczy robić dobrze?

Odpowiedzi na to pytanie daje mu nauczyciel. To on ocenia jego pracę, podsumowuje jego cechy, pomaga wyłaniać jego kompetencje. Nauczyciel jest autorytetem dla dziecka. Z jednej strony jest wyrazem uwielbienia dla dziecka, a z drugiej niesie za sobą dużą odpowiedzialność rzutującą przyszłościowo na dziecko.

Teraz już wiesz, jak twoje dziecko podchodzi do relacji z rówieśnikami i nauczycielami. A co najważniejsze, wiesz także jaki ma stosunek do relacji z tobą, czyli rodzicem. Jeśli czujesz, że masz słabszy kontakt ze swoim dzieckiem, albo jesteś smutny, że nauczyciel jest dla niego większym autorytetem, to zrzuć na luz.

To przejściowy etap, który za kilka lat stanie się tylko nieznaczącym dla ciebie wspomnieniem. A może ty też się czegoś nauczysz i wykorzystasz tą wiedzę na przyszłe lata życia zarówno Twoje, jak i Twoich dzieci.