W poprzedniej części cyklu dowiedziałeś się czym jest miłość i jakie są jej składniki. Odpowiedziałeś na pytania dotyczące zarówno ciebie, twojego partnera, jak i całego systemu czyli rodziny.

*Bardzo ważne jest abyś miał te pytania wraz z odpowiedziami teraz przy sobie. Pomoże Ci to w sprecyzowaniu styli przywiązania i wyróżnieniu systemów, w których funkcjonujecie.

Zacznijmy może od tego czym jest więź…

Więź to bliskość, to przywiązanie. Właśnie z tego powodu John Bowlby stworzył teorię przywiązania, która charakteryzuje się wzorem więzi dziecięcych doświadczeń z osobami będącymi obiektami przywiązania. Na tej podstawie budowana jest bliskość w późniejszych związkach.

Mówiąc prościej, jako dzieciaki przywiązujemy się do pewnych osób, może to być mama, tata, bądź inni najbliżsi. Tworzymy z nimi relację i uczymy się w niej funkcjonować. Po latach możemy zauważyć powiązania między wcześniejszą relacją, a nową, którą teraz tworzymy. Nasze schematy zostały niezmienione. Między innymi  dlatego często mówi się, że wybieramy naszych partnerów na wzór rodziców– nasze zbudowane wcześniej przywiązanie powielamy z partnerem w podobny sposób i rozumiemy jego zasady.

Znajdź odpowiedzi na pytania z poprzedniej części cyklu. Przyjrzyj się dokładnie pytaniom dotyczącym poziomu intymności. Postaraj się odpowiedzieć na nie także w kontekście rodziców tzn.

Czy jak byłeś młodszy rozmawiałeś z rodzicami o swoich emocjach?

Czy czułeś od rodziców poczucie akceptacji?

Czy czułeś się przez nich zrozumiany?

Porównaj odpowiedzi dotyczące Twojego partnera i ciebie, a Twojej relacji z rodzicami. Jakie są zbieżności, a jakie różnice? Jak myślisz, z czego one wynikają? Zastanów się czy widzisz u siebie tendencję do szukania partnera podobnego do osób, z którymi w dzieciństwie tworzyłeś przywiązanie?

Wyróżnimy teraz kilka styli przywiązania.

Wybierz jeden z nich, który jest Ci najbliższy:

– przywiązanie ufne – opiera się ono na całkowicie zdrowej relacji z rodzicami. Czujesz duże poczucie bezpieczeństwa, masz świadomość tego, że jest ktoś, kto Ci zawsze pomoże. Osoba, do której możesz się zwrócić z problemem. Nie czujesz się w żaden sposób uwięziony, ani stłamszony. Twoi rodzice byli, bądź w dalszym ciągu są wrażliwi na Twoje potrzeby. Czujesz, że możesz na nich polegać

– wtórne strategię przywiązania– opierają się na braku dostępności przez rodziców, małej wrażliwości bądź źródle lęku. W tym przypadku trzeba wyodrębnić dwa główne typy, które są w zupełnie odwrotny sposób skrajne:

* Strategia hiper aktywizująca – opowiadasz o problemie w sposób wyolbrzymiony, skupiasz się na trudnościach i stresie. Potrzebujesz dużej ilości wsparcia od innych. Przeżywasz i roztrząsasz własne myśli. Masz momenty, kiedy nakręcasz się i nie potrafisz przestać o czymś myśleć. Często eskalujesz konflikty i masz potrzebę dominacji. Charakteryzuje Cię nieustępliwość

Skąd się to bierze?

Najprawdopodobniej w dzieciństwie mogłeś wyrażać swoje emocję i uczucia. Nauczyłeś się zwracać uwagę na swoje potrzeby. Twoi rodzice mogli być dostępni i wrażliwi względem ciebie, ale także nieprzewidywalni. Być może nauczyłeś się, że dosadne wyrażanie uczuć prowadzi do zwrócenia uwagi na ciebie, a to natomiast do poczucia bezpieczeństwa.

*Strategia dezaktywująca– nie opowiadasz o swoich problemach i nie szukasz wsparcia. Zaprzeczasz swojej potrzebie bliskości. Ze stresem starasz sobie radzić samemu bo nie uzewnętrzniasz swoich emocji. Skryptem twojego myślenia jest sentencja „licz na siebie”. Unikasz konfliktów i z reguły jesteś osobą uległą. Charakteryzuje Cię ugodowość.

Skąd się to bierze?

Najprawdopodobniej twoi rodzice byli niewrażliwi i niereagujący na twoje stany emocjonalne. Sami mogli mieć problemy z wyrażaniem myśli i uczuć.  Brak wrażliwości i oddalenie mogło wiązać się z problemami rodziców takimi jak np. depresja matki czy zażywaniem przez matkę substancji psychoaktywnych.

Weź pod uwagę, że możesz wykazywać różne rodzaje strategii w zależności od kontekstu. Tak samo może być z Twoim partnerem.

Krótkie zadanie:

Zwracaj uwagę na to, co mówisz i zapisuj przez 1-2 dni swoje spostrzeżenia wraz z krótkim opisem zachowania. Następnie do każdej wypisanej sytuacji dopisz rodzaj strategii według której się zachowałaś. To samo zrób z zachowaniem Twojego partnera. Nie chodzi tutaj o całą, długą listę. Wręcz przeciwnie, zwracaj uwagę na kluczowe sytuację, które wprowadzają Cię w wysokie odczuwanie emocji (powodujące szczęście, smutek zdenerwowanie).

Wprowadźmy zatem słowo „SYSTEM”

Perspektywa systemowa pozwala nam zobaczyć i poczuć całość relacji, bez rozdzielania związku na dwie poszczególne jednostki. Nie myślimy tutaj o sobie, ani o partnerze, a o „nas” razem. Działamy w taki sposób abyśmy obydwoje czuli się komfortowo i dostarczamy, a właściwie, powinniśmy dostarczać sobie nawzajem poczucie bezpieczeństwa. Ważna jest tutaj także kwestia zrozumienia, wsparcia i akceptacji. Dopiero z tymi czynnikami będziemy mogli w ogóle mówić o systemie.

Do zastanowienia:

Czy robicie dużo rzeczy wspólnie?

Czy opowiadając innym osobą wyrażacie się w formie „my”?

Każdemu pytaniu przyporządkuj liczbę od 1 do 3 (przyjmując, że jedynka odpowiada za najniższe kryterium czyt. zdecydowanie nie, a trójka za najwyższe czyt. zdecydowanie tak)

Dokładnie tak samo jak w poprzedniej części cyklu, będę prosiła Cię o zebranie wszystkich odpowiedzi na pytania, zarówno z części 1, jak i 2 do trzeciej części naszego cyklu.

Trzecia część będzie skupiona na znacznie większej praktyce. Będziesz mógł sam zastanowić się nad swoją relacją poprzez różne zadania, jak i pytania. Wykorzystasz także odpowiedzi na pytania z części 1 i 2. Właśnie dzięki temu wszystkiemu zauważysz bardzo ważny czynnik w związkach jakim jest narracja czyli sposób opowiadania i postrzegania rzeczywistości.